Szanujmy serca wielkie i proste,
te szczerozłote i kryształowe,
ale najbardziej szanujmy własne,
by było dobre i silne, zdrowe.
Serce dla wszystkich sługą i panem
i przyjacielem, co nie zawodzi,
bezcennym skarbem, darem, organem,
póki mu człowiek sam nie zaszkodzi.
Potęgą uczuć, a zwłaszcza złości,
pracą nad siły, potyczką z losem,
niestrawnościami tłuszczów, słodkości
lub alkoholem i papierosem.
Kawą po nocy nieprzespanej,
głębią próżności: solą i pieprzem.
Wszystkim, co kłuje i łzawi oczy,
a co wydaje sie być najlepsze.
Bo sercu szkodzi w nadmiarze wszystko.
To szczera prawda, nie żart, nie kawał.
Czy robotnikiem jest czy artystą
tak twierdzi każdy, kto przeżył zawał.
O śmierć się otarł i od tej pory
życie dla niego najwięcej znaczy
Niczym mu złoto, sława, amory,
wsłuchany w serce, wie sercem patrzy.
Jak człowiek żyje, tak serce bije!
Dopóki czuje, żyje na pewno.
Szanujmy serca swoje i czyje,
bo każdy człowiek ma tylko jedno!
Halina Gąsiorek-Gacek
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz